Gözümdeki sürmenin akmasından bildim. Kışın şeffaf örtüsünden gördüm şehrim ağlıyor...

(Söz, Vildan Şimşek)

"Bir kahramandır
Dünyayı kirpiklerinde taşıyan insanlar..."

(Söz: Vildan Şimşek)

Dünyaya değerek ıslanan her  mürekkep kalemine duyduğu hasretle kurur....


(Söz: Vildan Şimşek)

Yolcunun Kum Saati

Ey yolcu kum saatin sahilime vuruyor

Saatinde bu sahilin kumundan olmasa
Seni nasıl hissederdim?
Can yakıyor bu suslar ve bekleyişler
Kuma karışan sahte cam kırıkları

 

Ama bir ağaç var

Gölgesi beyaz bir gül serinliği veren
Bir ağaç var
Nazarı yaralara merhem
Bir ağaç var
Semaya doğru yükselen
Dalları sana da bana da erişebilen

 

Kum saatin sahilime vuruyor ey yolcu
Sen mabedinden çıkıp yola revan olduğun anda
Beyaz bir örtüyle kaplandı yüzler ve saatler
Şahidim ağaç, şahidim ağaç...

(Yazan: Vildan ŞİMŞEK)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sonbahar Üzerine...

-Sonbahar köşesinde "zamanı kaybettim" demek büyük bir iddiadır. En iyisi biz "eylül sustu ve yine ekim geldi" demekle yetinenlerden olalım...


-Sonbahar köşesinde umutlar hiç tükenmez. Mevsimin koyu rengi örtüsüdür bu halin.


-Sonbaharda kuşlar hissiyatlı ve suskun olur. Onların ne hissettiğini sorgulamak yerine suskunlarını dinlemeyi tercih ederim.


-Sonbahar çocukları  yağmuru memleketi  gibi sever. 


-Dünyaya ilk geldiği anda ağlayan bir bebeğin acısını en iyi  ona gölgelik olan yağmur bulutu anlar.


-Özlemin sonbahara mı? Yağmura mı? Yağmurdan önceki toprak kokusuna mı? Karar ver.


-Ne zaman dinecek yağmur? Ne zaman dinecek dinmesi için dilendikleriniz? Sözler, Fotoğraf:Vildan ŞİMŞEK

Ezelden yazılmış bir şiirin kafiyesine eştir bu  şehir...

Yazan, Fotoğraf: Vildan ŞİMŞEK

MODERN İNSANIN ÖZGÜRLÜĞÜ YA DA BİR ÖZGÜRÜN GÜNCESİ

“Modern” sıfatının “insan” ismi önünde yer bulması yakın bir geçmişe kadar övünülecek bir vasıf gibi görülürdü. Uzun bir alkışı hak ettiğini düşünen modernliğin merkezindeki insan alkış bitene kadar bitap düştüğünün farkında bile değildi. Düşük bir ihtimalle acısını çok sonra hissedecek; yüksek bir ihtimalle ise tıpkı ilaçlarla uyuşturulmuş bir hasta gibi bu farkındalığı hiçbir zaman yaşamayacaktı. Alkış esnasında adeta bir sanatçı edasına kapılan modern insanın bedeninde gitgide kabuk bağlayan ama bir türlü iyileşemeyen yıllanmış yaraların izi vardı...

Devamı İdeal Hukuk Dergisi 10. Sayısında...

Yazan: Vildan ŞİMŞEK

 

 

Uzun ve yorucu cümleler kurarken insanlar
Noktanın bir köşede ağladığını gördüm
Denizin kulağını ağrıtan o sesi ararken
Noktayı insanların sustuklarını dinlerken gördüm

Kalbime geldi konuşan ömrüm

Aklıma geldi sükût eden ölüm
Ve akıp giden zaman parmak aralarından...

 

Yazan: Vildan ŞİMŞEK
 

İdeal Hukuk Dergisi Yeni Sayı Kapak Fotoğrafı

BİR ZAMANLAR ANADOLUDA...(ideal hukuk dergisi 9. sayısında sinemada seyrü sefer bölümünde yayınlanmıştır)

                                                                                                                             Av. Vildan ŞİMŞEK

                                                                                                  

                                                     Kasabalarda hayat, bozkırın ortasında sürdürülen yolculuklara benzer. Her tepenin ardında "yeni ve farklı bir şey" çıkacakmış duygusu, ama her zaman birbirine benzeyen, incelen, kıvrılan, kaybolan veya uzayan tekdüze yollar...

Bir Zamanlar Anadolu’da filmi ile ilgili izlenimlerime geçmeden önce, filmin yönetmeni Nuri Bilge Ceylan ve onun filmlerinin ruhundan kısaca bahsetmek istiyorum. Nuri Bilge Ceylan sinema dünyasına ilk adımını bir kısa film olan Koza (1995) ile attı. Sinema yolculuğu Kasaba (1997), Mayıs Sıkıntısı (1999), Uzak (2002), İklimler (2006), Üç Maymun (2008) filmi ile devam etti. Ceylan’ın her filmi ulusal ve uluslararası platformlarda birçok ödülle taçlandırıldı. 2008 Cannes Film Festivali’nde “Üç Maymun” filmiyle en iyi yönetmen ödülünü alırken söylediği şu sözler hala hafızalardadır: "Bu ödülü birisine adamak istiyorum. Tutkuyla sevdiğim, yalnız ve güzel ülkeme..."

Aynı zamanda fotoğraf sanatçısı olan Ceylan’ın filmleri görsel bir şölendir. Hemen hemen her sahnenin estetik bir fotoğraf karesi olduğunu söylemek mümkündür. Bu yönetmenin filmlerinde kişiler değil; görüntüler konuşur, doğa konuşur, nesneler konuşur… Sahneler ağır ağır etkileyici bir şekilde perdeye akıtılır. Halin dili derin bir anlatımla sunulur. İlk etapta anlaşılabilmesi çok da kolay olmayan filmlerinde izleyici film boyunca adeta bir imtihandadır. Emile Cioran’ ın “Acı sessizliğin gölgesinde kendi tadını çıkarır” sözü onun filmlerinin ruhunu en iyi şekilde özetler. Her sahnesinin bir kitap sayfası gibi iyi okunması gereken filmlerinin sonunda aldığınız edebi tat ise kolay unutulmayacak cinstendir. İşte bu yüzden, sinemaya çok da düşkün olmamama rağmen, Nuri Bilge Ceylan filmlerinin bende ayrı ve özel bir yerinin olduğunu söyleyebilirim.

Bir Zamanlar Anadolu’da, yönetmenin diğer filmleri ile kıyaslandığında kişiler arasındaki diyalogların arttığı daha konuşkan bir film. Geçmişe gitmiyor, bulunduğumuz zamanı anlatıyor. Oyuncu kadrosu da bir hayli geniş. Ayrıca ortalama standartlara göre biraz uzun bir film. Yaklaşık 2,5 saat sürüyor. Her ne kadar bazı izleyicileri tarafından eleştirilse de tüm bunlar, Ceylan’ın bir kitap yazarı gibi özgür davranarak; sinemada kendisini belirli kalıplarla sınırlamak istemediğinin bir göstergesi diye düşünüyorum.

Bir Kasaba filmi olan Bir Zamanlar Anadolu ’dada çekimler için Anadolu’nun tam da ortası diyebileceğimiz bir yer, Kırıkkale’nin Keskin ilçesi tercih edilmiş. Bu bölgenin dağlar tarafından çevrilmesi, bozkırlı yapısı, uzun ve kıvrımlı yolları ve çeşmeleri ile filmin dokusuna çok uygun bir seçim olduğunu vurgulamalıyım. Biraz araştırdığımda filmin senaristlerinden ve oyuncularından Erdal Kesal’ ın Kırıkkale’ de yedi yıl doktor olarak görev yaptığını öğreniyorum. Bölgeyi bilen ve bizzat yaşayarak tecrübe eden birinin filmdeki payının çok olması filmin gerçeklik algısına katkı sağlayarak işin kıvamını daha da güzel hale getirmiş. Tüm içtenliğimle söyleyebilirim ki sinema perdesi açıldığı andan itibaren ben Anadolu’daydım. Anadolu’yu duyuyor, hissediyor ve kokluyordum…

Filmde oyunculuklar üst düzeyde. Muhtar rolündeki Erdal Kesal oyunculuk anlamında benim için zirvede yer alıyor. Fırat Tanış ise neredeyse hiç konuşmadan bir suçlunun psikolojisini mükemmel bir şekilde yansıtmış. Doktor rolündeki Muhammed Uzuner savcı rolündeki Taner Birsel’e göre bir adım önde. Komiser Naci rolü için Yılmaz Erdoğan’ın tercih edilmesini ise doğru bulmadım. Yılmaz Erdoğan filmleri ile zihnimde oluşan portreyi Komiser Naci’ de bir türlü silemedim. Onun yerinde tıpkı Muhammed Uzuner gibi ekranlarda çok fazla eskimeyen bir yüz yer almalıydı.

Ceylan’ın bu filminde de nefes kesen fotoğraf kareleri var. Filmi izlerken bu kareleri elimle çekip almak ve bir daha da bırakmamak istedim. Acı, ölüm, çaresizlik, vicdan azabı, hüzün, yalnızlık, umut, kader… Ve bu üç noktanın önüne sığdıramadığım birçok duygu film boyunca etkileyici görüntüler eşliğinde izleyiciye geçiriliyor. Zifiri karanlık bir gecede kurulan ışıklandırma sistemi ile ortaya çıkarılan, bir güz gecesi güzelliği, filmin başarısını bir kez daha ortaya koyuyor. Bu konuda, görüntü yönetmeni Gökhan Tiryaki’nin de hakkını yememek gerekir diye düşünüyorum.

Film, işlenen bir cinayetin sonrasında cesedin gömüldüğü yerden çıkartılıp otopsisinin yapılmasına kadar süren yirmi dört saatlik bir zaman diliminde geçiyor. Suçunu itiraf eden iki kişinin cesedi gömdüğü yeri göstermesi için polisin, jandarmanın, savcının doktorun ve yardımcılarının içinde bulunduğu üç araba gece yarısı yola çıkıyor… Sadece araba farlarının aydınlattığı bu gecede yapılan gerilim dolu uzun yolculukta cesedin bulunup bulunulamaması ya da hikâyenin sonucu çok da önemli değil aslında. Filmde hikâye hiçbir zaman merkeze alınmıyor. Filmin daha ilk sahnesinde hikâyenin başlangıcının buğulu bir camın arkasında gösterilmesi bunun bir işareti olsa gerek. Flu çekim ile gizlenen masada oturan üç insanın aralarında neler konuştukları tam bir muamma…

Zifiri karanlıkta ceset arama çalışmaları hızla devam ediyor. Yol, tepe, çeşme, bozkır… Bozkır, çeşme, tepe, yol… Yol, tepe, çeşme bozkır… Her tepeyi aştıklarında umutlar daha da tükeniyor. Top gibi bir ağaç bir tek aradıkları yeri farklı kılan. “Bana hemen top gibi bir ağaç göstereceksin” diyor Komiser Naci Kenan’a. Ancak bulmak çok zor; çünkü her yer birbirinin neredeyse aynısı. Tıpkı hayat gibi… Hayatın tekdüzeliği gibi…

Umutlar tükenip, gerilim ve sıkıntı arttıkça karakterlerin aralarındaki diyalogların arttığını görüyoruz. Zaman zaman kendilerine doğru yaptıkları küçük yolculuklara da şahit oluyoruz. Yollar kendi içlerine doğru kıvrılıp boğazlarında düğümleniyor sanki. Kısa bir süre de olsa Anadolu’ da bulunanlar bilir. Burada zaman ağır ağır akar sonra da eriyip gitmiş gibi bir his verir. Etrafın sadeliği ve zamanın kenttekinin aksine burada yavaş işlemesi karaktelerin içsel yolculuğunu kuvvetlendiyor.

Savcı ölen eşinin, komiser hasta çocuğunun ve mutsuz evliliğinin, doktor unutamadığı eski eşinin yokluğunun acısını bu yolculuk da daha da çok hissediyor. Şoför Arap Ali de ceset aranırken döktüğü gözyaşı ile derdini kendi içine akıtanlardan. Tutuklu Kenan ise her an işlediği cinayetin vicdan azabını içinde yaşıyor. Bu film sessiz çığlık atanların filmi…

Filmde Savcı’nın hikâyesinin bir nakış gibi ana hikâyenin üzerine işlenmesi ve ona paralel bir anlatım tarzı izlenmesi çok başarılı. Savcı, film boyunca bir arkadaşının eşiymiş gibi anlattığı ölen kadının, aslında kendi eşi olduğunu filmin sonunda kısık bir ses tonuyla fısıldıyor. Kendisinden başka kimsenin duymasını istemezmiş gibi. Olayın etkisi ve Doktor Cemal ile aralarında geçen diyaloglar sonucu giderek çözümlenen hikâyesinin sonunda öğreniyoruz ki bu kadın intihar etmiş… “Ya doktor insan bir başkasını cezalandırmak için, hakikaten kendini öldürebilir mi? Olabilir mi böyle bir şey…?” derken kendi vicdan azabını hafifletmek istiyor sanki. Doktor’ un yanıtı ise çok net: “Zaten intiharların çoğu, başka birini cezalandırmak için yapılmıyor mu Savcı bey?”

Doktor Cemal diğerlerine göre kasabaya yabancı. Ayrıca filmdeki en gizemli karakter. Diğer karakterlerin aksine kimseye açmıyor içini. Eski eşi ile olan ve çocukluk ile gençlik dönemine ait fotoğraflara bakarken bir tek onu izleyici görebiliyor. Ruh halinden anılarını ve acılarını da yanına alarak Anadolu’ya kaçmış gibi bir izlenim ediniyoruz. “Sen gençsin istediğin yere gidebilirsin” diyen komisere “Nereye?” diye cevap veriyor bu yüzden. Kendinden de kaçamaz ya… Bir durma biçimi değil midir yollar? Geceleyin kayalıklarda şimşek çaktığında gördüğü yüz kabarması ile irkilen doktorun anlıyoruz ki kendisi ile yüzleşme korkusu var. Ancak, ileriki sahnelerde bir an için bakışlarını kaçırsa da, aynaya bakarak kendisiyle yüzleşme cesaretini gösterebiliyor. “Yıllar geçecek ama benden bir iz kalmayacak…” mısrasını okuduğu sahnede de diğerlerinin aksine bir insan olarak çaresizliğinin farkında olduğunu hissedebiliyoruz. Ayna burada doktorun hakikati bulma çabasını gösteren bir sembol aslında. Aynayı filmde gözümüzün ta içine sokan yönetmen, bize de bir ayna tutmak istemiş belli ki…

Komiser Naci filmde en çok konuşan karakter. Ceylan’ın en geveze filmi yakıştırması onunla haklılık buluyor. Tam bir Anadolu insanı… Yorgun bir savaşçı… Hayatı suçluların peşinden koşmakla geçmiş, kendi tabiriyle, her türlüsünü görmüş. Doğuştan engelli bir çocuğu ve bu durumu kabullenemeyip sürekli isyan eden bir eşi var. Evden kaçmak için çalışmaya devam ediyor. Sinirleri çok yıpranmış. Zaman zaman şiddete dahi varan fevri çıkışlar yapabiliyor bu yüzden. Ama zanlı Kenan ona çocuğunu emanet ettiğinde içi sızlayabilecek kadar yumuşak bir kalbi var. Telefonunda “love story” melodisi çalacak kadar da romantik aynı zamanda. Film boyunca, gülmekle ağlamak ve sevinçle hüzün arasında geziyor mimikleri. En güzeli ise her şeye rağmen tevekküllü halini korumaya çalışması.

Filmin durak yeri Ceceli’ de köy muhtarının evi. Savcının talebiyle gecenin bir yarısı kurulan muazzam bir yer sofrası, pişirilen bazlamalar, aniden gelen elektrik kesintisi, uçuran rüzgâr ve ortasında gaz lambası olan çay dolu tepsiyle gelen muhtarın güzel kızı… Kızın gaz lambasının ışığıyla aydınlanan masum yüzü onlara unutmak istediklerini bir bir hatırlatıyor. Melek etkisi yapıyor bir nevi. Zanlı bu sahneden sonra öldürdüğü adamın çocuğunun kendi oğlu olduğunu ağlayarak Komisere itiraf ediyor. Maktulü gömdükleri yeri gösterebiliyor. Savcının hikâyesindeki perde de yavaş yavaş aralanmaya başlıyor. Ancak, bu sahnede muhtarın kızına dair yapılan “yazık olacak, yok olup gidecek burada…” yorumuna küçük bir eleştirim var. Filmde bu düşüncenin tezatıyla karşılanmasını en azından sorgulanmasını beklerdim. Neye göre yok olup gitmek? Niçin yazık olmak? Bu cümlenin neresinde esas kentte kaybolup giden insanlar?

                Olay yeri inceleme ve otopsi sahneleri çok profesyonel. Bu konuda işin erbaplarından yardım alınmış olmalı. Buz mavisi bir ışıkla yansıtılan otopsi odasının soğukluğunu tam olarak hissedebiliyorsunuz. Olay yeri inceleme sahnesinde zahiren gösterilen bir insanın öldürülerek toprağa gömüldüğü. Bâtıni anlamda gösterilmek istenen ise, öldürülerek toprağa gömülenin, “yalnızlaştırılan ve ötekileştirilen bir Anadolu” olduğu. Yine her ne kadar otopsi masasına yatırılan maktul Yaşar olsa da, burada “ülkemizin ve halimizin” artık bir otopsisini yapmamız gerektiğinin altı çiziliyor. Maktul Yaşar’ın Recep İvedik’ e olan benzerliğinin ise bir tesadüf olmadığını düşünüyorum. Belli ki burada popüler sinema kültürüne inceden bir gönderme var.

 

Savcı, komiser, polis, jandarma, şoförler, kazma kürekçiler, hastane çalışanları, köy muhtarı… Hiyerarşinin aynı ve farklı katmanlarında yer alan bu kişiler arasındaki iktidar savaşı ve bürokrasinin tıkanmışlığı bastıra bastıra veriliyor filmde. Bir gelenek haline gelmiş “Bir başkasından ne koparsam kârdır” düşüncesi de film boyunca hâkim. Bu çemberin dışında bir tek kasaba doktoru var. Ancak, o da otopside maktulün diri diri gömüldüğü gerçeğinin üzerini örterek çemberin içine dahil oluyor. Doktorun yüzüne sıçrayan kanın bıraktığı lekeden anlıyoruz ki; o da diğerlerine benzemiş. Bu yanlış düzen ona da sirayet etmiş…

Hayat ve ölümün yan yana bir yürüyüşü vardır. Filmde, birçok sahnede bu yürüyüşü izlemeniz mümkün. Ortada vahşice işlenmiş bir cinayet, parçalanmış bir aile ve babasız kalan bir çocuk var. Buna rağmen yolda giderken manda yoğurdu ve peynirler üzerine sohbet ediliyor. Savcı ceseti Clark Gable’ a benzeterek espri yapmaya çalışıyor. Arap Ali tarladan kaşla göz arasında aldığı kavunları araba bagajına tam da cesedin yanına sıkıştırıyor. Elektriği sık sık kesilen köyde yemek sofrasında en çok dönen muhabbet muhtarın köye morg yaptırma projesi. Otopsiyi yapacak hastane çalışanı ise önünde yatan bir ölüye rağmen alınması gereken alet ve edevatın derdinde… Bu noktada sözü Cemil Meriç’ e bırakmak lazım diye düşünüyorum: “Olmak ya da olmamak, hayat ve ölüm. O kadar iç içe, o kadar kucak kucağa”.

Ölümün acısını bir tek ateşin düştüğü yerdekiler hissediyor. Tam da ateşin düştüğü yerde bulunan çocuğun Kenan’a attığı taş ile Komiser Naci’ nin filmin başında söylediği şu söz zihnimde yerini buluyor. “Herkes yaptığının cezasını çeker, çocuklarsa büyüklerin günahını…” Öz çocuğunun attığı bu taştan sonra, Kenan’ın yüzünde beliren hüzün ve döktüğü gözyaşları suçlunun da bir insan olduğu gerçeğini hatırlatması bakımından çok önemli. Dünyada bir görünen bir de görünmeyen suçlular var. Kim bilir kimlerin kaç insanın yarasında el izleri var? Evet, Kenan birini diri diri toprağa gömdü. Ama Savcı Nusret ondan daha masum değildi. Nitekim hatalı bir karar olsa da, o çektiği tetik ile intihar ederek kendi cezasını kendisi vermek istedi. Bunu da filmin içine adeta gizlenmiş bir silah sesinden çıkarabiliyoruz.

Ne çok acı var… Ama hayatın her şeye rağmen devam ettiği gerçeğini filmin son sahnesi ile bir kez daha hatırlıyoruz. Arkadaşları, okul bahçesinde top oynarken, babasız kalan çocuk bahçe dışına kaçan topa vurup yoluna annesiyle birlikte devam ediyor. Kaderine boyun eğiyor…

Kader denince aklıma “elma” gelir. “Yaklaşma” emrine rağmen elma, Adem ile Havva’nın kaçınılmaz kaderidir. Bir Zamanlar Anadolu’da filminin başrolünde de bence elma var. Gözümü kırpmadan izlediğim bu sahnede, sallanan bir ağaçtan dökülen elma, yuvarlanarak suya düşüyor. Orada suyun etkisiyle dönmeye devam ediyor. Sonunda bir dala takılarak çürümüş elmaların arasındaki yerini alıyor… Sular ise elmaya aldırmadan akıp gidiyor. Ebediyete kadar da akıp gidecek. İnsanoğlu ise suların kudretinin kendisinde olduğu zannını yenmek için yine kendisiyle savaş verecek… Ezeli bir sır olan kaderse, Yazıcısının emrine uyarak susma hakkını kullanmaktan hiçbir zaman vazgeçmeyecek…

Hayat akıp gidiyor… Akıp giden zamana bir teşekkür sığar elbet. Yalnız ve güzel ülkemin iyi yönetmenine teşekkürler.

Bir yerlerde bir şehir var hissediyorum...

Dua dua örülen günler yine dua vakti.
Bir yerlerde bir şehir var hissediyorum.
O bir yer İstanbul...

Susalım.

KUŞ KANADI

Bir kuşun kanadında sabahlarım
Ruhum üşür; ağlar ısınırım
Gözyaşım sabahı ıslatır da kuş kanadı hissetmez
Bunun manasını  kuş bilir, insan bilemez, ben bilmem.


O bilir
Herşeyi o bilir
Kuşun da insanın da sanatkârı olan bilir.


Yüzüme değil avuçlarıma akar gözyaşlarım
Orada bir dua ile vuslata ererler, inanın
Bir kuşun kanadında dünyayı seyre dalar
Ezel denizinden gelen yaşlar
Bir sırdır bu yolculukta yaşananlar ve yaşayanlar
Kuş bilir, insan bilemez, ben bilmem.


O bilir
Herşeyi o bilir
Kuşun da insanın da sanatkârı olan bilir.
Hizmetkâr kılınan insan
Kendisini bu bilince erdiren kuşa bile sadakatlidir.

Yazan, Fotoğraf: Vildan Şimşek

İDEAL HUKUK DERGİSİ 9. SAYISI ÇIKTI....

İKİ SU DAMLASI

Beklemek bir rüyanın tecelli kabuğunda

O kabuk ki nice duanın gözyaşıyla ıslanmış
Beklemek olmuş olanın kıyısında korkusuzca
O kıyı ki büyük bir geminin ilk durağıymış
Ah iki su damlası gençliğinin son demlerini yaşıyor
O kıyıda birbirinden habersiz
Ah iki su damlası vuslat için el açıyor
O kıyıda birbirinden habersiz
Onlar aynı yolun yolcusu da bu gemi nerde?
İki su damlası yük mü ki bir gemiye.
Yine isyanlarda geziyor damlanın biri
Diğeri sükûnetli dirayetli ve gizemli.
Bir gün bütün damlalar deniz olacak nasıl olsa
Yetiyor ona ruhunu yakan bu güçlü teselli

Beklemek dünya gözüyle görmeden
Dünya zamanlarını sayarak beklemek
Bir rüyanın tecelli kabuğunda
Sabır tesbihleri dizerek beklemek
Ah iki su damlası gençliğinin son deminde
Bir dem diliyor şimdi
Bir dem diliyor…

Yazan: Vildan ŞİMŞEK

PİLLİ OYUNCAKLAR

Kendime söz verdim nefsimi kafese sokmak için
Söz verdim onu hapse atmak için
Ama oyalanıyorum  pilli oyuncaklar tarafından

Ruhum teslim olmak istiyorum sana
Vazgeçtim benden gerisine gitmekten
Artık benden ötesine  geçmek istiyorum

Nasıl bir tuzak kurdunuz bana pilli oyuncaklar?
Sizi değil; size can vereni istiyorum
Biliyorum bir pilin  varlığı kadardır ömrünüz.
Sizi değil; size can vereni istiyorum.

Yordu bu beni bende kalmalar.

Yazan: Vildan ŞİMŞEK