Perdeyi aralayıp; sokak lambalarının ışığından kar yağışını saatlerce seyreden küçük kız o zamanlar güzel zamanlarmış. Şimdi yine pencere kenarında oturup kar tanelerini izliyorsun, diye fısıldadım, kendime. Bir kez daha anladım ki; zaman bize hissettirmemek için adeta parmak uçlarına basarak yürüyüp gidiyor. Geriye ise bir tek an kalıyor. Bir yıl daha böylece geçip gitti... Biliyorum ki, bu dünyada herkes gibi ben de misafirim. Şu an yaşadığım bu güzel halde 'huzurda' dahi misafirim...
An bu andır. Ben, şu an yağan karın tadını çıkarmak istiyorum. Beyaza bürünmüş toprak adeta karı içine çektikçe arınıyor. Keşke bütün dünya böyle arınabilse...
